FILM: "Coś" (prequel)

„The Thing” (Coś) (2011)
Reżyseria: Matthijs van Heijningen Jr.
Scenariusz: Eric Heisserer
Obsada: Mary Elizabeth Winstead, Joel Edgerton, Ulrich Thomsen, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Eric Christian Olsen

© Morgan Creek / Universal Pictures 2011

Czekałem na ten film od dłuższego czasu. Jestem olbrzymim fanem carpenterowskiego Cosia z 1982 roku – film jest absolutnie genialny, ma nastrój, napięcie, fajnego bohatera (Kurt Russell FTW!) i niesamowite sceny przemian oraz gore. Nic dziwnego w takim razie, że na prequel, tworzony w dodatku prawie 30 lat po tamtym filmie, czekałem zarówno z nadziejami, jak i obawami. Na szczęście nie zawiodłem się specjalnie.

Kto zna film Carpentera, ten wie, że obcą istotę odkryli najpierw na Antarktydzie Norwegowie, którzy mieli tam własną bazę badawczą i natrafili przypadkiem na tego skubańca w lodzie. Widzieliśmy tylko ich pustą bazę, gdy przyjechali do niej Amerykanie – obcy wszystkich Skandynawów wymordował. Niniejszy prequel ma za zadanie pokazać nam, co się wydarzyło w owej norweskiej placówce i jak oni wszyscy zginęli. No i pokazuje, choć bohaterowie to nie tylko Norwegowie, jak się okazuje, bo są tu amerykańscy piloci i pani doktor, też Amerykanka. Oni już tak mają, że film o samych brodatych gościach z mroźnej Skandynawii by się słabo sprzedał.

Nowy Cosiek jest, trzeba uczciwie powiedzieć, nie tylko prequelem, ale też trochę remake’iem, może nie dosłownie, ale po prostu niektóre sceny i rozwiązania fabularne są niemal żywcem skopiowane z filmu Carpentera. Nie jest to jednak nic dziwnego, bo są to motywy, które w filmie o obcej istocie, która potrafi się błyskawicznie dzielić i imitować inne żywe organizmy, po prostu powinny się znaleźć. Czyli mamy tu test krwi na obecność komórek obcego, wywlekanie gnoja na zewnątrz i palenie go miotaczami ognia, tudzież odseparowanie dwóch bohaterów poprzez zamknięcie ich w jakiejś szopie (w '82 był jeden). Osobiście w sumie cieszę się, że te chwyty się tu znalazły. Poza tym mamy ogólnie standard z oryginału, czyli obcy kopiujący ludzi i tworzący niesamowite hybrydy istot, które skopiował wcześniej, ludzie, którym odbija od paranoi, kombinowanie kto jest kim i patrzenie na siebie wilkiem oraz walka z rozmaitymi formami, jakie przybiera potwór.

No właśnie, a propos tych form; mówiąc o filmach z tej serii nie sposób nie wspomnieć o efektach specjalnych. Oryginał z '82 był absolutnym arcydziełem pod tym względem, to co tam pokazano do dziś robi wrażenie - zwłaszcza, że wszystko osiągnięto makietami i animowanymi kukłami, bo o CGI nie było mowy. W prequelu rzecz oczywiście wygląda już inaczej, efekty komputerowe są i raczej przeważają, choć animatronika, o ile wiem, też jest obecna. Na szczęście CGI nie wali plastikiem po oczach i jest ogólnie raczej udane, choć przemieniony Sander biegający pod koniec po całej bazie jest jednak z deka sztuczny. Ale da się przełknąć. Dla mnie ważniejsze jest natomiast, że hybrydy, jakie tworzy nasz pupil z kosmosu, są dość pomysłowe i miłe dla oka (pod względem designu).

© Morgan Creek / Universal Pictures 2011

 Film zarobił też u mnie sporo punktów za zakończenie, mówię tu o scenie na napisach końcowych (nie opuszczajcie sali!). Jest to w zasadzie dokładnie to, na co czekałem, czyli bezpośredni tie-in z filmem Carpentera: dwóch Norwegów w helikopterze ściga biegnącego przez zaśnieżone pustkowie psa i usiłują go zastrzelić. Perfekt. Aż do samego końca wydawało się, że tej sceny w ogóle nie będzie, co byłoby straszną porażką... Ale nie, scena jest, wszystko gra. Mało tego, cała ta sekwencja jest zilustrowana oryginalną muzyką Ennio Morricone z poprzedniego filmu, co robi efekt po prostu kopiący po jajach. Instant win.

Nowością w tej części jest pokazanie o wiele konkretniejszego fragmentu statku, którym ta obca łachudra przybyła na ziemię. Albo którym została przetransportowana. Jak ktoś lubi obce designy statków, to powinien być w miarę zadowolony, choć nie ma tego specjalnie dużo i w sumie nic konkretnego nie widać. Ale zawsze coś.

Co poza tym? Ogólnie jest dobrze: dzieje się sporo, napięcie jest, ludzie giną jeden po drugim, potwory są ładne, aktorzy dają radę, a muzyka nie przeszkadza. No i fajnie, że przez sporą część filmu Norwegowie mówią po norwesku. Fabuła bez większych dziur, choć głupotki zawiera. Tylko wydaje mi się, że w '82 były jakieś sceny z miejsca znalezienia obcego w lodzie (nakręcone przez Norwegów kamerą, a oglądane potem przez Amerykanów) i że sama miejscówka wyglądała tam zupełnie inaczej. Ale może zbyt dawno tego nie oglądałem i coś popieprzyłem.

Ogólnie polecam, bardzo fajny prequel i hołd dla Carpentera jak ta lala. Jak ktoś lubi oryginał, to powinien być raczej zadowolony, bo, choć wersja AD 2011 jest kapkę gorsza, to jednak niewiele. Dużo dobrej zabawy i dość w sumie oldschoolowy klimat. Good shit.

8/10